Viola odorata - Houtviooltje, Zoet Viooltje, De Tsaar, Engels Viooltje, Gemeenschappelijk Viooltje, Bloemist Viooltje, Tuin Viooltje Zaden

Beschrijving

Viola odorata is een soort bloeiende plant in de altvioolfamilie, afkomstig uit Europa en Azië. Deze kleine winterharde, kruidachtige vaste plant is algemeen bekend als houtviooltje, zoet viooltje, Engels viooltje, gewoon viooltje, bloemistenviooltje of tuinviooltje. Het is geïntroduceerd in Noord-Amerika en Australië.

De viola odorata biedt ons, naast zijn decoratieve schoonheid, verschillende andere attributen, zoals Afrikaans viooltje (saintpaulia ionantha) en ze lijken erg op elkaar, hun verschillen zijn fundamenteel.

Het zoete viooltje (viola odorata) verschijnt in de loop van de tijd in verschillende vormen van literatuur, kunst en geneeskunde. Nationale bloem van Athene, Griekenland; oude Perzen gebruikten het om hun ijs een speciale smaak te geven, en de Romeinen maakten smakelijke zoete wijn van viooltjes.

In de achttiende eeuw werd viola odorata gebruikt als een behandeling voor huidkanker en is recentelijk voor hetzelfde doel gebruikt. Er wordt aangenomen dat de bladeren de pijn van kankergezwellen verlichten, vooral in de keel.

De bloemen zijn eetbaar, toegevoegd aan salades en versieren taarten en andere desserts. De hele plant wordt medicinaal gebruikt. Momenteel wordt het voornamelijk gebruikt als kleurstof en voor de vervaardiging van parfums.

De natuurlijke habitat is de bossen en de schaduwrijke en vochtige gebieden. Makkelijk te kweken in potten, uitsmijters die voor schaduw zorgen op de heetste uren van de dag, of zelfs binnenshuis.

De zoete geur van deze bloem is populair gebleken, vooral in de late Victoriaanse periode, en is daarom gebruikt bij de productie van veel cosmetische geuren en parfums. De Fransen staan ook bekend om hun viooltjessiroop, meestal gemaakt van een extract van viooltjes. In de Verenigde Staten wordt deze Franse viooltjessiroop gebruikt om violette scones en marshmallows te maken. De geur van violette bloemen is onderscheidend met slechts een paar andere bloemen met een enigszins vergelijkbare geur. Verwijzingen naar viooltjes en de wenselijke aard van de geur gaan terug naar klassieke bronnen zoals Plinius en Horace toen de naam 'Ion' in gebruik was om deze bloem te beschrijven waarvan de naam van de onderscheidende chemische bestanddelen van de bloem, de iononen - is afgeleid van. In 1923 schreef Poucher dat de bloemen zowel in Europa als in het Oosten op grote schaal werden gekweekt vanwege hun geur, waarbij zowel de bloemen als de bladeren afzonderlijk werden verzameld en geëxtraheerd voor geur, en bloemen ook verzameld voor gebruik in zoetwaren, galenische siroop en bij de productie van geneesmiddel.

Er is enige twijfel of het echte extract van de violette bloem nog steeds commercieel wordt gebruikt in parfums. Het was zeker in het begin van de 20e eeuw, maar tegen de tijd dat Steffen Arctander aan het schrijven was, eind jaren vijftig en begin jaren zestig, was de productie "bijna verdwenen". Violetblad-absolue wordt echter nog steeds veel gebruikt in de moderne parfumerie.

De bladeren zijn eetbaar. Echt violetbloemextract is beschikbaar voor culinaire toepassingen, vooral in Europese landen, maar het is duur.