Parkinsonia aculeata / Inga pyriformis / Mimosa pedunculata / Parkia harbesonii / Parkia macropoda - Palo Verde, Meksykańskie Palo Verde, Parkinsonia, Jerusalem Thorn, Jelly Bean Tree, Palo De Rayo, Retama Seeds

Opis

Parkinsonia aculeata to gatunek wieloletniego kwitnącego drzewa z rodziny grochu Fabaceae. Nazwy zwyczajowe to palo verde, meksykańskie palo verde, parkinsonia, cierń jerozolimski, drzewo fasoli, palo de rayo i retama.

Parkinsonia aculeata może być kolczastym krzewem lub małym drzewem. Rośnie od 2 do 8 m (6,6 do 26,2 ft) wysokości, przy maksymalnej wysokości 10 m (33 ft). Palo verde może mieć jedną lub wiele łodyg i wiele gałęzi z obwisłymi liśćmi. Liście i łodygi są bezwłose. Liście są naprzemienne i pięciopierścieniowe (długość od 15 do 20 cm). Spłaszczony ogonek jest otoczony dwoma rzędami 25–30 malutkich owalnych listków; listki szybko opadają na liście przy suchej pogodzie (i zimą na niektórych obszarach), pozostawiając zielone ogonki i gałęzie do fotosyntezy.

Gałęzie rosną podwójne lub potrójne ostre kolce o długości 7-12 mm (0,28-0,47 cala) w kątach liści. Kwiaty są żółto-pomarańczowe i pachnące, o średnicy 20 mm (0,79 cala), wyrastające z długiej, smukłej łodygi w grupach od ośmiu do dziesięciu. Mają pięć działek kielicha i pięć płatków, cztery z nich jaśniejsze i romboidalne jajowate, piąty wydłużony, z cieplejszymi żółto-fioletowymi plamami u podstawy. Okres kwitnienia przypada na środkowe miesiące wiosny (marzec-kwiecień lub wrzesień-październik). Kwiaty zapylają pszczoły. Owoc jest strąkiem nasiennym, skórzastym wyglądem, jasnobrązowym, gdy jest dojrzały.

P. aculeata pochodzi z południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych i północnego Meksyku na południe od Wysp Galapagos i północnej Argentyny. Został wprowadzony w Afryce, Australii, Indiach, Pakistanie i Hiszpanii.

Parkinsonia aculeata ma wysoką tolerancję na suszę, po prostu osiąga niższy wzrost. W wilgotnych i bogatych w próchnicę środowiskach staje się wyższym, rozłożystym drzewem cienia. Roślina ta preferuje pełne nasłonecznienie, ale może rosnąć na szerokiej gamie suchych gleb (wydmy, gliny, gleby zasadowe i wapienne itp.), na wysokości 0–1500 metrów (0–4921 stóp) nad poziomem morza .

W Meksyku liście są moczone i przetwarzane na lek na gorączkę i epilepsję.

Liście są rzadko zgryzane przez zwierzęta gospodarskie ze względu na kolce.