Melilotus officinalis - Klaver, gele zoete zaden

Beschrijving

De soort is beter bekend als honingbloem, alom vereerd vanwege zijn geneeskrachtige eigenschappen die verband houden met de behandeling van de bloedsomloop. Met een zeer karakteristiek aroma is de plant effectief bij het behandelen van problemen met de bloedsomloop.

Verhaal:
De Romeinse arts van Griekse oorsprong noemde de meliloto (melilotus officinalis) al in 130 – 201 na Christus. het toeschrijven van anti-tumor en anti-inflammatoire eigenschappen. Verse of gedroogde bovengrondse delen worden gebruikt voor therapeutische doeleinden.

Bestanddelen en eigenschappen:
Bevat flavonoïden, fenolzuren (melilotic zuur en cafeïnezuur) coumarines, saponosiden, geïnfuseerde aromatische verbindingen, anti-krampachtig, diureticum, anticoagulans, kalmerend, ontstekingsremmend, vooral om zichtproblemen te behandelen, migraine veroorzaakt door nerveuze spanning, pijnlijke menstruatie, verbetert veneuze en lymfatische circulatie, nuttig bij de behandeling van gezwollen benen en voeten, vanwege de werking van flavonodes is het een beschermend vat, venotone werking.

Beschrijving en habitat
Zoals alle peulvruchten is meliloto een uitstekende stikstofbinder in de bodem en zeer aantrekkelijk voor bijen. Het is een spontane plant, houdt van kalk- en zandgronden, en is ook te vinden op kleigronden, groeit langs de paden van braakliggend of gecultiveerd land, te midden van puin. Het is gebruikelijk in gematigde streken van Azië en genaturaliseerd in Noord-Amerika.

Deze soort heeft een symbiotische relatie met bepaalde bodembacteriën, deze bacteriën vormen knobbeltjes in de wortels en fixeren atmosferische stikstof. Een deel van deze stikstof wordt gebruikt door de groeiende plant, maar een deel kan ook worden gebruikt door andere planten die in de buurt groeien.

Gevestigde planten zijn droogtetolerant.

Curiositeiten:
Bij de fermentatie produceert gele klaver de stof dicumarol, een krachtig antistollingsmiddel. De ontdekking kwam in de jaren 1920, toen een uitbraak van veesterfte plaatsvond in Canada en de Verenigde Staten. De meeste runderen leden ernstige bloedingen door enkele kleine eenvoudige procedures zoals castratie. In 1921 stelde Frank Schofield, een veterinair patholoog, vast dat runderen beschadigd klaverhooi binnen kregen en dat het functioneerde als een krachtig antistollingsmiddel. In 1929 toonde dierenarts lm Roderick aan dat de aandoening te wijten was aan het falen van protrombine (inactief plasma-eiwit, trombine-precursor en essentieel voor de bloedstolling). In 1933 streefden Karl Paul Link en zijn University of Wisconsin Chemistry Lab in de VS ernaar om het hemorragische agens uit beschadigd hooi te isoleren en te karakteriseren. Het duurde vijf jaar voordat het complex gekarakteriseerd werd. Het antistollingsmiddel heette dicumarol. Dit was een voorloper van de ontdekking van het medicijn coumadin (warfarine). Dicumarol wordt gebruikt in rattengif.

Andere gebruiken:
Droge bladeren worden gebruikt als insectenwerend middel, vooral kledingmotten.
Jonge bladeren en bloemen worden gegeten in salades of gekookt als groente, alleen verse bladeren en bloemen.

Een aanrader voor imkers:
De planten zijn rijk aan stuifmeel en een uitstekende bron van nectar voor bijen. Melilotus officinalis begint meestal 3 maanden na het planten te bloeien en blijft tot 4 maanden in bloei, droogt dan en sterft en laat duizenden zaden vallen om de oogst te vernieuwen en het proces opnieuw te starten.